برای “غزل مرادی”؛ وجاخ و جامال “کیومرث”
✍️ عمران خودآموز
“غزل مرادی” تنها فرزند روانشاد کیومرث مرادی، در مراسم تشییع پیکر پدرش در دهلران این‌گونه سرود: تنها خداست که می‌ماند/روزگارا! مخند، که خنده‌ات سپر صبرمان نمی‌شود/دیروز دردی از رشد را در تک‌تک استخوان‌هایم حس کردم/و امروز، نه غزلِ کیومرث/که کیومرث را زنده‌ام/انفجار کلمات در مغزم/هجوم پی در پی واژگان در بدنم/دریایی از پدرم در من است/به شعر قسم/به تک‌تک ابیات زمزمه شده در لب‌هایتان قسم/پدرم هست!/پدرم درد نیست/غم نیست/بیمار نیست/جسمی سپرده شده به خاک نیست/او واژه است/شعر است/ترانه است/غزل عاشقانه است/و شعر هرگز نمی‌میرد/پدرم زنده‌تر از ماست/چرا که نامش بر زبان‌هاست/شعرش حکاکی عمیقی بر دل‌هاست.
سعدی معاصر من!/پدرم!/نبض شعر پهله‌ای!/پرنده‌ی پارسی سُرای عشق!/تولد دوباره‌ات پیروز
دفن‌ات نمی‌کنم/به زمین‌ات نمی‌دهم/می‌کارم‌ات که باز برویی برای من!
اگر پرده‌ی نازک احساس را از روی شعر “غزل مرادی” کنار بزنیم و لُب کلام او را فهم کنیم، درخواهیم یافت که در تک‌تک واژه‌هایش امید، اراده، آگاهی، عشق، زندگی و اعتماد به نفس موج می‌زند.
“غزل‌بانوی مرادی” نماد و نماینده‌ی نسلی است که زندگی‌خواه است، بیش و پیش از آنکه مرگ‌‌طلب باشد.
و چه زیباست که زندگی را و عشق و امید و آگاهی را در واژه، در شعر و در غزل جست‌وجو می‌کند.
طعنه‌ی “غزل مرادی” به نیشخند روزگار، رونمایی از صبر و صلابت نسلی است که با مرگ پدر، نه‌تنها خود را نمی‌بازد، بلکه دردی از رشد را در تک‌تک استخوان‌هایش حس می‌کند.
فرزند کیومرث، ایستاده بر بلندای شعر و شعور و آگاهی، بانگ برمی‌آورد که آی جماعت! “دریایی از پدرم در من است” و بی‌گمان، راز آرامش و استواری او، همین باورمندی و ایمان وی به اعجاز کلام است.
چراکه فوران کلمات در مغزش و هجوم پیاپی واژگان در بدنش، شاهدی زنده بر زنده بودن کیومرث مرادی است.
“غزل” که “قصیده‌ی بلند” باباست، تشییع و تولد دوباره‌ی پدر را در هم می‌آمیزد و تابوت‌اش را با شعر و ترانه و غزل عاشقانه آذین می‌بندد.
در زمانه‌ای که هنوز باور به خاموشی و کوری اجاق خانواده‌های بی‌پسر در خاطر نسل ما و پیش از ما سوسو می‌زند، “غزل” وجاخ و جامال پدر می‌شود.
چراکه به قول کیومرث:
له هه‌ر حه‌وشی یه‌ی دوه‌ت پا وه به‌خته/هه‌ر یه‌کی ژو وجاخ و جامالیکه(در هر خانه یک دختر بالغ است/هر یک از آنان چراغ خانه و میراث‌دار خاندانی است).
لازم به ذکر است کیومرث مرادی شاعر توانای اهل دهلرانِ ایلام، پس از تحمل یک دوره بیماری مردادماه امسال در سن ۵۱ سالگی آسمانی شد.